Deze blog schreef ik twee jaar geleden op de oude website van Broodje hagelslag. Om deze ‘oude’ verhalen niet allemaal verloren te laten gaan, herpost ik ze zo nu en dan.
Grappig hoe snel je perspectief kan veranderen. De eerste weken met Julie (klik!) vond ik loeizwaar en kon ik me niet indenken dat het ooit heel veel beter ging worden. Zelfs al weet je rationele verstand dat het heus wel weer in orde komt, je gevoel wil dat niet altijd geloven. Ik vond het zwaar dat mijn oude leven nooit meer terug zou komen. Ik vond het zwaar om niet meer altijd te kunnen slapen wanneer ik dat wilde. Ik vond het zwaar dat ik altijd alert moest zijn. Ik vond het zwaar dat mijn oude opgewekte zelf in geen velden of wegen te bekennen was en nog veel zwaarder dat ik zag dat mijn vriend haar ook miste. Tegelijkertijd wilde ik zo graag alles goed doen, dat het bijna een obsessie werd. Ieder kuchje en geluidje werd gegoogeld en over spugen bij kleine baby’s kan ik inmiddels met gemak een boek schrijven. Wat nou als ze iets heeft en ik heb het niet door? Wat als ze hulp nodig heeft en ik geef het haar niet, omdat ik niet zie wat er aan de hand is? Dat waren gedachten die vaak door mijn hoofd spookten.
Julie is nu zeven weken oud en ik lieg niet als ik zeg dat ik me echt gelukkig en gezegend voel. Ik kan uren naar haar staren en vertel graag aan iedereen hoe lief ze is. Waar ik eerst dacht dat het hele leven vanaf nu aan me voorbij zou trekken – ja, ik kan af en toe wat overdrijven – zie ik eindelijk dat er nog van alles mogelijk is. Je kunt ervoor kiezen om heel lang stil te staan bij alles wat niet meer kan, maar je kunt er ook voor kiezen om te kijken naar wat er wel kan. Er zijn altijd bloemen voor diegenen die ze willen zien. Dat het niet iedere dag lukt om met die bril op naar de wereld te kijken is niet erg, als je het gevecht maar niet verliest. Het is een ander leven, ja, dat zeker. Maar wel een heel mooi ander leven.
