Na een vermoeiende nacht loop ik slaapdronken naar de badkamer. Daar staan alle benodigdheden om Moos’ ochtendflesje te maken. Ik zie direct dat er iets niet klopt. Mijn man heeft de avond ervoor niet de juiste hoeveelheid voeding bij de juiste hoeveelheid water gedaan. Nu heeft Moos zes schepjes voeding in een fles met 90 ml water gekregen. Voor diegenen die geen verstand van flesjes hebben: dat is dus niet echt de bedoeling.
Ik voel de irritatie opborrelen. Zal dat die rotnacht veroorzaakt hebben? Was Moos daarom zo onrustig? Mijn ogen branden van moeheid. Hoe kon ‘ie dat nou fout doen? Pfffff. Ik had het nog wel zo netjes voor hem klaargezet. Hij kon toch zelf ook wel zien dat er maar de helft van de normale hoeveelheid water in dit flesje zat? Verbaasde het hem niet hoe snel het leeg was? Kwam vast goed uit, kon hij weer lekker snel zijn bed in… In mijn hoofd vecht het ene lelijke met het andere lelijke. De kans om het eruit te gooien heb ik nog niet. Renze ligt in bed en de fles die ik moet geven dwingt me om rustig na te denken.
Terwijl ik ga zitten probeer ik te bedenken hoe gerechtigd mijn irritatie is. Mijn eigen fouten op het gebied van moederschap beginnen door mijn hoofd te lopen. Fouten waarvan ik vaak blij was dat niemand ze zag. Soms waren ze heel onschuldig. Zo ben ik een keer vergeten het ventieltje tegen krampjes in de fles te doen. Oké, dat ben ik meerdere keren vergeten. Ook een keer vlak nadat ik het zelf zo irritant vond dat Renze het was vergeten… Daarnaast ben ik wel eens met Juuls hoofd tegen de deurpost aangelopen. Ze was acht weken oud. Dat was niet echt gezellig nee… Je snapt dat ik er tegenwoordig heel bewust van ben dat babylichaampjes uitsteken wanneer je ermee rondloopt in je armen. Verder zijn de keren dat ik een luier ben vergeten te verschonen vast niet op een hand te tellen. Wat hebben we nog meer? Voeding niet in de tas gedaan, maar op het aanrecht laten staan. Lullig om daar op een verjaardag achter te komen. Manlief was overigens degene die de voeding alsnog ging halen. Bokkend wellicht, maar hij deed het wel. En verder herinner ik me ook een aantal iets minder onschuldige foutjes. Maxi Cosi los in de auto, Juul niet vastgezet in het fietszitje – ze wees me er zelf op -, babyfoon die de hele middag uitstond… Verschillende voorvallen borrelen zonder al te veel moeite omhoog en ik weet bijna wel zeker dat ik er (gelukkig) alweer een aantal vergeten ben. Sommige deelde ik met Renze, sommige wilde ik gewoon zo snel mogelijk weer vergeten.
In mijn huidige staat van zijn weet ik bijna zeker dat een quasigrappige opmerking er niet quasigrappig uit gaat komen.
Ik merk dat het rustiger wordt in mijn hoofd. De irritatie zakt een beetje. Ergens wil ik mijn man nog steeds wel even laten weten wat hij fout heeft gedaan, maar hoe wakkerder ik word, hoe meer ik betwijfel wat ik daar mee wil bereiken. Wat hij heeft gedaan is zo suf, dat ik me niet kan voorstellen dat hij het nogmaals zou doen. Ik weet dat vermoeidheid de enige reden was. En al zou het om diezelfde reden nogmaals gebeuren, het zou niet bepaald levensbedreigend zijn. Is het dus echt nodig dat ik hem op zijn fout wijs? En kan ik dat op een leuke manier? Of komt het eruit als woordenkots? In mijn huidige staat van zijn (dood- en doodmoe) weet ik bijna zeker dat een quasigrappige opmerking er niet quasigrappig uit gaat komen. De steek zal hij voelen, ik ken mezelf lang genoeg om dat te weten.
Ik vind het oké om elkaar bewust te maken van iets wat je onbewust gedaan hebt, maar ik twijfel ernstig aan mijn eigen beweegredenen. Is dat waarom ik het wil zeggen? Omdat ik een volgende fout wil voorkomen? Of wil ik hem puur om de fout op zijn fout wijzen? Om daarmee uiting te kunnen geven aan mijn eigen ergernis? Ik weet bijna wel zeker dat het laatste mijn voornaamste reden is. Triest eigenlijk, als ik het zo formuleer.
Een half uur later stommelt Renze de slaapkamer uit. ‘Gaat het goed?’ Vraagt hij. En ik antwoord dat het goed gaat. Hij komt naast me zitten en geeft me een kus. Een mooie dag kan beginnen.
Broodje hagelslag niet vergeten? Volg mij dan via Facebook en Instagram @broodjeshagelslag. Ik waardeer je enorm! 🙂
