Een tijdje geleden schreef ik dat Moos steeds onrustiger werd. Totdat hij acht weken oud was sliep hij fantastisch, tot 12 weken iets minder fantastisch en daarna werden goede dagen steeds zeldzamer en slechte steeds normaler. Begrijp me niet verkeerd: Moos is in de verste verte nooit een huilbaby geweest en onze situatie was niet onhoudbaar, maar toch vonden we het gek… Waarom veranderde hij zo? Zagen we iets over het hoofd? Iets waar wij iets aan konden doen?
Uiteraard ben ik weer als een malloot gaan Googlen – wie zegt dat moeders bij hun tweede alleen maar relaxed zijn? Ikke niet hoor – en heb ik weer hele interessante ziektes ontdekt. Toch zei het me allemaal net niets. Voor een koemelkallergie is zijn poep te normaal, voor een ernstige vorm verborgen reflux is hij te vrolijk en over gevoeligheid voor vaccins mag ik niets meer lezen. Het staat mijn man nog iets te helder voor de geest wat al die verhalen met me deden.
De osteopaat
Meerdere vrienden van ons hun brengen hun baby’s bij ‘vreemd gedrag’ naar de osteopaat. Nu zei me dat nooit heel veel. Ik wist alleen dat osteopathie onder alternatieve geneeswijzes valt, waardoor ik een beeld had van iemand die als een soort helderziende vanuit stralingen probeert te voelen hoe het met het lijfje van je baby gesteld is. Mij niet gezien, dacht ik. Totdat ik geen idee had wat ik anders nog zou moeten.
Na enig onderzoek ontdekte ik dat osteopathie niet overal ter wereld onder alternatieve geneeswijzes valt en eigenlijk heel veel raakvlakken heeft met bijvoorbeeld chiropraxie. Verschil is dat de osteopaat ook kijkt naar het orgaansysteem, omdat men gelooft dat dit systeem onlosmakelijk is verbonden met het bewegingssysteem en het craniosacrale systeem: de schedelbotten, hersenvliezen, ruggenmergsvlies en hesenvochtcirculatie. Nu moet ik eerlijk bekennen dat dit me allemaal niet perse heel veel zei, maar toch klonk dat orgaangedeelte me wel goed in de oren. Mijn gevoel zei namelijk dat Moos last had van zijn maag. Daarnaast wordt internet overspoeld door positieve verhalen en laat ik daar nou net gevoelig voor zijn. Onder het mom van baat het niet dan schaadt het niet gingen we op zoek naar een goede osteopaat die aangesloten zit bij een betrouwbare vereniging. Dat was voor ons een belangrijke voorwaarde.
De behandeling
Twee weken geleden werden we op donderdag om 16.15 uur verwacht. Vooraf had ik online een uitgebreid vragenformulier ingevuld, waarbij ik van alles over de bevalling, maar ook over het slaap- en eetgedrag van Moos kon invullen.
Onze osteopaat, een vrouw, zag er allesbehalve alternatief uit. Ik zag iemand die net zo goed onze fysiotherapeut had kunnen zijn, ik bedoel maar. Ze verwelkomde ons vriendelijk en stelde de juiste vragen. Moos zat ondertussen heel blij te wezen, waardoor ik me het soort moeder voelde die om ieder wissewasje bij een zorgverlener zit. Afijn.
Na alle vragen kon de behandeling beginnen. Moos werd op een soort massagetafel gelegd en voorzichtig voelde ze met hele zachte hand hoe zijn spieren en gewrichten aanvoelden en of er ergens spanning zat. Ondertussen kletsten we wat. Moos vond het allemaal best en reageerde er helemaal niet vervelend op. De osteopaat ontdekte een lichte spanning in zijn nekje, waar hij overigens niet per se last van hoefde te hebben. Het meest opvallend was de spanning rondom zijn maag. Ik vertelde haar dat hij vaak 2,5 uur na een voeding pijn lijkt te hebben, iets wat ik gek vond, want ik lees altijd alleen maar dat krampjes na 1,5 uur op komen zetten. Zij vond dat helemaal niet gek, het duidt er blijkbaar op dat hij moeite heeft met de verdere verwerking van voedsel. Waarom lees ik nooit over die mogelijkheid op internet?
Zowel het gebied rondom zijn nekje als het gebied rondom zijn maag heeft ze heel zachtjes ‘gemasseerd’ en ze liet ons zien hoe we zelf zijn rug en buik konden ‘masseren’ om de boel wat minder gespannen te krijgen. Daarnaast adviseerde ze nog één behandeling en probiotica, om zijn maagje te helpen wat sneller sterk te worden.
ByKay Woven Deluxe Denim
Het resultaat
Eigenlijk hadden we beiden niet echt het idee dat dit nou echt wat zou doen en met zo’n gevoel keerden we dus ook huiswaarts. Ik bedoel, hoeveel verschil kan zoiets nou maken? Gek genoeg is het antwoord: heel veel! De dag erna sliep Moos voor het eerst weer drie uur achter elkaar en ’s middag deed hij dat nog eens dunnetjes over met een slaapje van anderhalf uur. Toeval?! We hoopten van niet en nu, twee weken later geloof ik ook echt niet dat dat het geval was.
Moos lijkt veel meer ontspannen te zijn, heeft een andere houding in bed – toch dat nekje? – en wordt minder snel wakker. En als hij wakker wordt, kunnen we hem makkelijker weer in slaap krijgen. Ik zie bijna nooit meer dat hij pijn heeft. ’s Nachts wordt hij nog wel wakker, maar niet meer huilend. Natuurlijk moeten we wel nog steeds heel erg op Moos zijn slaaptijden letten. Dit weekend kwamen we er wederom achter dat als je hem een kwartier te laat weglegt, het een behoorlijk knappe prestatie wordt om hem nog in slaap te krijgen. Maar dat lijkt me dan weer perfect normaal babygedrag.
