Een lange relatie is werken. Gewoon echt werken. Ik zou het leuker willen omschrijven, of romantischer op zijn minst, maar volgens mij is dat het gewoon niet altijd.
Vroeger dacht ik dat dat niet goed was. Ik dacht dat je niet al te veel moeite zou moeten doen voor een goede relatie. Dat het met de ware eigenlijk wel vanzelf zou gaan. Eigenlijk voornamelijk omdat een of ander iemand dat ooit in een interview riep en ik dat wel interessant vond klinken. Ze zei dat als het écht goed zat, eraan werken nergens voor nodig was. Ze zei er ook nog heel leuk bij dat ze het raar vond klinken, als mensen zeiden dat ze eraan moesten werken. Alsof een goede relatie iets heel moeilijks was ofzo. Háár liefde was toch echt grootser dan dat. Tja…
Mijn liefde is dat dan blijkbaar niet, zeker niet sinds we twee kinderen hebben.
Ik omschrijf onze relatie als goed, omdat we soms iets inslikken, terwijl we het er het liefste uit zouden willen gooien. Ik omschrijf het als goed, omdat we in belangrijke gevallen onze excuses aanbieden, ook al krijgen we het onze strot haast niet uit. Ik omschrijf het als goed, omdat we bespreken wat ons dwarszit, ook al hebben we daar op dat moment vaak de ballen zin in. Ik beschrijf onze relatie als goed, omdat we de ander soms voorop kunnen stellen en onszelf daarmee weg kunnen cijferen. Omdat we niet dreigen met ‘ik ga bij je weg!’ als iets ons niet zint. Omdat we elkaar niet en public afvallen en omdat we sorry zeggen als we dat toch per ongeluk deden. Maar bovenal omdat we besloten hebben iedere dag voor elkaar te kiezen en je daarmee dus zegt dat je iedere dag je best zal doen om je liefde te tonen en de ander te laten voelen dat hij of zij het waard is. Ik wil niet zeggen dat dat altijd lukt. Vooral nu we druk zijn vergeten we dat laatste zo vaak… Maar wat voel ik onze liefde sterk als we ergens tussen alle drukte door ineens weer beseffen hoe het ook alweer moest en vol voor elkaar gaan.
Volgens mij is dit waarom het blijft werken. En ik hoop dat we dat stukje nooit verliezen.
