Het grote verschil tussen één en twee kinderen hebben is dat er, tja, inderdaad, twee van zijn. Dat resulteert in hele logische dingen, die je pas echt snapt als het zover is. Twee betekent een dubbele hoeveelheid geluid, een dubbele kans om ’s nachts gewekt te worden, een dubbele hoeveelheid gewicht op je fiets, een dubbele kans dat één grapjas geen zin heeft in mijn geliefde middagslaapje, een dubbele kans op ruzie, gehuil of stront aan de knikker en mijn favoriet: een dubbele hoeveelheid troep.
De aller- allergrootste verandering vond en vind ik misschien wel de dubbele hoeveelheid werk en inspanning die het kost om dingen te doen en gedaan te krijgen. Zowel mentaal als fysiek.
Tip: doe je eigen jas als laatste aan
Op pad gaan in de winter betekent twee kinderen van top tot teen als eskimootjes aankleden en met een beetje pech kleedt de eerste zich weer uit als ik met de tweede bezig ben. Als ze dan vervolgens eindelijk beíden volledig in het harnas gehesen zijn, begint er altijd één net te poepen of gooit de ander zijn kont op een andere manier in de krib. Onderhand heb ik wel de tegenwoordigheid van geest om mijn eigen jas als laatste aan te doen, het ontploffingsgevaar wordt me te groot als ik al tien minuten lang met zo’n bloedhete winterjas aan sta en niemand luistert.
Als we dan allemaal ein-de-lijk klaar zijn om te gaan en ik met een beetje geluk ook aan mijn eigen spullen heb gedacht om mee te nemen, begeven we ons richting auto. Wij hebben de pech dat de auto op een parkeerplaatsje verderop in de straat staat, dus de kans dat er iets gebeurt tussen de voordeur en de auto is erg aanwezig. De één rent naar haar buurmeisje, de ander rolt door de stapel bladeren (ik hoop zo dat daar geen poep onder verstopt zit), dus ik duw, sjouw en trek weer een beetje en gooi er na een paar minuten één spartelend over de schouders en trek de ander aan haar arm. De klok tikt door kinders.
Hebben we hem inmiddels een beetje?
Toch willen we best heel graag een derde.
Want twee betekent ook dubbel zoveel liefde.
