Ik weet nog steeds niet of ze mijn leven nou makkelijker of moeilijker maken. Beide kinderen (3 & 1 jaar) zijn er in ieder geval verzot op. Julie begrijpt inmiddels heel goed dat ze hem alleen in en rond haar bed mag, die is allang blij dat de baby’s hem weer terug wilden geven, na weken vol speenloze en slapeloze nachten. Ze was er toch nog niet klaar voor, besloten we met z’n allen. Julie weer blij, papa en mama weer blij, tandarts waarschijnlijk iets minder blij.
Speentjes doen het fantastisch in allerhande situaties. Ze geven geborgenheid, troost en vooral veel succes als je ze gebruikt als stoppen-met-huilen-plugs. Tegelijkertijd kunnen ze ook voor enorme huilsalvo’s zórgen, als je er niet al te consequent mee omgaat. En dat doen wij dus ook niet. Of deden, want tot grote spijt van Moos zijn we toch al zeker een hele week bezig om ons leven te beteren.
Zodra je de speen gaat gebruiken als huilstopper, verwachten je kinderen op een gegeven moment dat je hem altijd als huilstopper gebruikt. En dan maakt het niet uit of het om een groot huiltje of een klein huiltje gaat, hoe ouder ze worden, hoe meer ze beseffen: huilen = zuigen. En dan gaat heel ongemerkt hetzelfde steeds meer op voor alle andere situaties.
Eigenlijk was speentje alleen voor in bed bedoeld, maar soms wilde Moos ook slapen in de wagen, dus, nou ja, dan mag hij daar ook wel ‘een keer’ zijn speentje. En een speentje maakt een autorit ook veel simpeler, dus, nou ja, das ook best een goede reden, dus geef hem daar dan ook maar dat speentje. Ik bedoel, soms slaapt hij ook in de auto. Toch? Ja. Dat is ook zo. En de moeilijke uurtjes dan? Als ik wil koken en hij moe en huilend aan mijn been loopt te trekken? Nou, geef maar hoor. Als hij maar stil is. Janken op de fiets? Speen. Janken in de supermarkt? Speen. Janken in de speeltuin? Speen. En zo krijg je dus een kind dat enorm zoet is mét speen en een draak zonder. Geheel verzorgd door papa en mama. Want dat speenloze kindjes helemaal niet zo drakerig zijn zonder speen, dat zien wij natuurlijk ook wel.
Sinds deze week moet Moos dus écht écht écht zonder. Voor de derde keer dit jaar. Behalve in bed dan. En op de bovenverdieping. En in de auto, want tja. Daar slaapt hij toch ook wel eens in?
