Ik ben als ouder helemaal niet zo consequent als dat ik dacht dat ik zou zijn. Mijn falende ouderschap op dit punt heeft eigenlijk meer met willen dan met kunnen te maken. En aan dat gebrek aan wilskracht kunnen dan weer hele diverse redenen ten grondslag liggen.
Soms ben ik te moe om consequent te zijn. Of te lui. Moe klinkt minder erg, dus laten we die maar gebruiken. Als ik te moe ben, kan het gebeuren dat ik zeg dat Juul ergens niet aan mag komen en ik vijf minuten later zie dat ze dat toch doet, maar ik ook zie dat ze niet ziet dat ik het zie, dus dat ik nog steeds kan doen alsof ik niets zie. En dat doe ik dan dus ook. Soms. Heb je hem nog?
Ook zo’n leuke: als ze treuzelen, zeggen dat we maar gewoon thuisblijven, want ‘als het ZO moet…’. Iedereen weet: dat gaat niet gebeuren. Vooral als je dat dreigement al eens eerder voor hun voeten hebt gegooid. Moet onthouden: niet dreigen met dingen die je niet waar gaat maken. Ben ik meestal best goed in, maar soms dus even niet.
Het meest voorkomend is dat ik te snel ‘nee’ zeg, terwijl ik een seconde later bedenk dat ik eigenlijk best ja had kunnen zeggen. Maar deze blijft moeilijk he, want wat moet je dan. Als je eenmaal nee zegt, moet je dus eigenlijk nee blijven zeggen, want zeuren mag nooit lonen, maar dat vind ik dan toch weer een dingetje, want eigenlijk sta ik helemaal niet meer achter mijn ‘nee’. En dat voelen die schatjes van kinderen haarfijn aan.
Meestal red ik me hieruit door een draai te geven aan datgene waar ik nee tegen zei. ‘Ohhhhhh, bedoel je dát! Ja, nee, dát mag wel.’ Of: ‘Nou ja, het mag wel, maar alleen als je alles opruimt.’ Of, als Juul bijvoorbeeld haar jas perse niet dicht wil doen en ik zeg dat ze dat perse wel moet doen en het gehuil wordt ingezet en ik denk, waar maak ik me ook eigenlijk druk om, dan kun je mij ineens horen zeggen: ‘Als jij je vestje dichtdoet en je sjaal om doet, mag je je jas openlaten.’ Het gehuil stopt direct en een nieuwe rol wordt ingezet: ‘Oke mam, dat zal ik doen.’ Tja, wie bespeelt wie.
(Lees verder onder deze afbeelding)
Huilen. Dat vind ik toch ook niet zo gezellig. Ik zou willen zeggen dat huilen nooit wat met me doet, maar ook dat zou toch een beetje gelogen zijn. Want soms zeg ik tegen Moos nee tegen een appel om er vervolgens achter te komen dat ik ja zei tegen een dramatische huilbui van een kwartier. En ik weet dat ze steeds korter gaan huilen als nee altijd nee is, maar mijn onderbewustzijn is erg van het korte-termijn-denken en dus geef ik soms zonder dat ik het door heb vijf minuten later een wortel, want hoe erg is een wortel? En dat is toch weer wat anders dan de appel waar ik nee tegen zei. En misschien heeft hij wel echt heel erg honger, ik bedoel, als je zó hard huilt. Pas als het vervolgens direct doodstil is en er heel gretig geknikt wordt richting wortel, besef ik pas dat ik er weer ingetrapt ben.
Tja. Dat ik het allemaal door heb, dat is al heel wat, toch?
