Voornamelijk als er geslapen moet worden, valt er volgens Julie plotseling een hele hoop te doen. En met die takenlijst begint ze het liefst als ik denk alles wel zo’n beetje gehad te hebben en haar bed als finish op mijn netvlies gloort.
Poppen die door het hele huis verzameld moeten worden is een van mijn favorieten. Uiteraard zou je nooit aan dat soort fratsen moeten beginnen, maar ik ben een kortetermijndenker pur sang dus dit soort dingen zijn heel moeilijk voor mij. Twee trappen naar beneden om die k.u.t-poppen te halen lijkt altijd sneller dan het niet doen. Bovendien blijft het een stuk gezelliger.
Plassen is ook zo’n dingetje. Wie kan dat een net-zindelijk kind weigeren, ook al is ze net geweest. Dat snapt Juul inmiddels ook. Daarnaast bekijkt ze voor het slapengaan graag heel uitvoerig de maan (‘MAMA! Kijk eens hoe moooi!), moet haar beker opnieuw gevuld worden, ongeacht of hij nog vol is of niet, en heeft ze ineens hele interessante zaken die hoognodig besproken moeten worden, zoals wat ik met mijn vriendinnen heb gedaan vijf avonden geleden. Wat er vooral niet gedaan moet worden is slapen, want dat is toch een beetje saai.
De nieuwste oneliner die ze er graag ingooit is: ‘Maar mama, ik kán niet alleen slapen’. Daar kijkt ze dan heel hartverscheurend zielig bij, die 3-jarigen weten exact waar ze je kunnen pakken. Met dank aan Renze – ‘Serieus Juut, daar trap je toch niet meer in?’ – ben ik na een training van zo’n jaar gekke Henkie niet meer en weet ik me indien nodig een weg uit haar kamer te chanteren. Iets met zonder liedje en zonder kus slapen als ze nu niet heel snel ophoudt.
Dat ik het nooit over mijn hart zou kunnen verkrijgen om écht zonder kus en liedje naar beneden te gaan weet ze gelukkig nog niet.
