Tijd voor een nieuw hoofdstuk
‘Nee Juut, hou op hoor. Je gaat toch niet weer bloggen.’ Een van mijn vrienden kijkt me ongelovig aan en begint hoofdschuddend te grinniken. Dit zou een van de redenen kunnen zijn waarom sommige mensen moeite hebben hun zielenroerselen te delen, maar gelukkig voor mezelf ben ik niet van die afdeling. Niet delen is voor mij moeilijker dan wel delen als ik op het hoogtepunt van mijn enthousiasme zit en daar zit ik vaak in het leven.
Afgelopen jaren heb ik een hoop willen doen. Ik zou een podcast beginnen, heel veel volgers op Instagram regelen zodat ook andere mensen dan ikzelf mijn schrijfsels zouden lezen, of wat dacht je van slaapcoach voor babies worden, interieurstyliste of toch beter: relatietherapeut. Ook coach voor mensen met een eetbui leek me best een plan, al leek zelfs mij dat wat snel na het briljante idee dat daarvoor kwam, dus het zou kunnen dat niet al mijn vrienden en kennissen op de hoogte zijn van dit stukje geschiedenis.
Zo’n vijftien jaar geleden zei een van mijn beste vriendinnen tegen mij: ‘Jij bent gewoon bang om te falen. Bang om afgewezen te worden. Daarom ga je nu weer iets anders doen.’ Waarschijnlijk hadden we het zojuist over mijn voornemen gehad om aan een nieuwe studie te beginnen. Of om in de horeca te gaan werken als bedrijfsleider, terwijl ik een vers diploma journalistiek in mijn zak had zitten. (Er zat weinig ruimte tussen deze twee gebeurtenissen). Wat ze zei bleef hangen, al heb ik er nooit echt iets mee kunnen of willen doen.
Een paar weken geleden stelde ik mezelf de vraag wat ik zou doen, als ik vijftien miljoen zou winnen. En al zijn vragen als deze lastig voor een wandelende ideeënbus als ik, ik wist zeker dat ik zou gaan schrijven. Gewoon heel veel schrijven. Al was het maar voor mezelf. En toen bedacht ik dat ik dat nu ook kon doen. Elke dag weer. En al leest niemand het, dan doe ik het voor mij. En volgens mij vind ik dat eindelijk genoeg.
