Julie zit met armen over elkaar aan tafel. Hoofd gebogen, lippen naar voren gedrukt, wenkbrauwen gefronst.
Het is 07.32 uur en ze is kwaad. Heel kwaad.
Tien minuten geleden vond ze het niet meer dan logisch dat ik haar vest zou halen, op de bovenste verdieping, twee trappen omhoog. Of dat luiheid is of omdat moeders haar liefde iets te vaak op deze wijze heeft getoond, zullen we vandaag helaas niet te weten komen.
Op goede dagen waren we hier best uitgekomen. Juul heeft haar emoties sinds haar zesde redelijk onder controle en daar vaart het hele gezin wel bij. Maar vandaag was geen goede dag. Vandaag vond ze het redelijker dat ik zou gaan.
Wat Julie niet wist, maar ik wel, is dat Renze me er meer dan eens van beticht dat ik ons gebroed iets te veel pamper en met dát fris in mijn geheugen was ik niet van plan toe te geven. Nou ja en misschien ook omdat ik niet meer toe mag geven als ik eenmaal nee heb gezegd. Van Renze. En vooruit: van mezelf misschien ook een klein beetje.
De strijd was weergaloos. Er werd gegild en gehuild (let wel: niet door mij) en gekronkeld op de vloer. Ikzelf was trots, moe, verdrietig en geïrriteerd in een. En erg teleurgesteld dat mijn theemomentje zomaar ineens voorbij was.
Er gaan minuten voorbij. Ze blijft zitten. Haar houding onveranderd.
‘Maar ik hou wel van jou.’ Ik fluister het zachtjes in haar oor, plant een kus op haar boze voorhoofd en wil mijn jas pakken.
‘KNUFFEL!’, klinkt het boos, terwijl ze haar armen nog eens extra stevig over elkaar vouwt. Ze kijkt me nog steeds niet aan. Ik pak haar vast. Minutenlang. Zij laat niet los, ik laat niet los. Ik aai zachtjes over haar hoofd en loop richting mijn jas. Bij de deur kijk ik nog een keer achterom. Julie is achter me gaan staan, met haar armen gespreid en haar hoofd licht gebogen. Met mijn liefste glimlach pak ik haar vast.
Van alles wat ik deed, weet ik dat de laatste vijf minuten juist waren.
