Bakfietsmoeder

Ik fantaseer er wel eens over. Hoe ik er nu uit zou zien op m’n ouwe gele barreltje. Dat ouwe barreltje heb ik al zeven jaar niet meer dus wie houd ik voor de gek, maar in mijn fantasie laat dat barreltje me er weer uitzien als een twintigjarige. Of nou ja, eind twintig zou ook kunnen. Het gaat om het idee. In ieder geval niet als een moeke met drie kinderen, die dankzij haar bakfiets volledig een is geworden met haar burgerlijke identiteit. Want een bákfiets, ja, daar hebben mensen hun mond vol van.

Mijn zus trekt haar neus ervoor op. Iets wat ik vaker proef bij 40-plussers die al lang uit de luiers zijn. Zij hadden er nooit een, dus wat moet je ermee. Je kan toch gewoon de fiets pakken? En anders de auto? Nou nee, want dat hoeft dus niet, dáár hebben we nou een bakfiets voor. 
Er zijn ook mensen die de bakfiets als negatief statussymbool zien. Soms hoor ik ze denken: “Kijk d’r gaan, die tuthola met d’r hockey-kroost. Wat hebben we het toch zwaar, maar niet heus.’

En tja, op dit gebied klopt dat eigenlijk ook wel. Want als ik één item dat in ons leven is gekomen sinds we kinderen kregen het meest de hemel in prijs, is dat wel onze goeie ouwe bakfiets. Ik doe er alles mee. Vier volle shoppers met weekboodschappen weet ik er elke vrijdag weer in te proppen, inclusief Lauren met haar beentjes gestrekt op het bankje en een gezinsverpakking toiletpapier op haar schoot. Verwende prinsjes en prinsesjes zullen ze mijn kinderen in ieder geval niet noemen. Kratjes bier breng ik er mee weg, Marktplaatsvondsten haal ik er mee op. En als we allemaal een beetje inschikken zou ik hypothetisch gezien elke woensdag en vrijdag twee speeldates mee kunnen nemen. Daarnaast brengt mijn trouwe vriend ook mezelf steevast van A naar B, want waarom zou ik mijn gewone fiets nog pakken als deze elektrische Mercedes voor de deur staat. En waar ik in mijn eerste jaar als moeder mezelf nog gniffelend van een afstandje kon bekijken als ik met kinderwagen of moederfiets de deur uitging, heeft mijn identiteit zich inmiddels behoorlijk vereenzelvigd met alle uitingen van het moederschap. Dus zeker ook met deze.
Behalve als ik me weer twintig wil voelen. Of op zijn minst het idee wil hebben dat mensen me best in de twintig zouden kunnen schatten, als mijn fiets me maar niet zou verraden.