Ze lurken nog steeds ieder weekend flessen wijn naar binnen en kunnen daarna in bed blijven liggen tot het innerlijke klokje zegt: “Wakker worden!” Ze plannen spontaan uitjes, reizen als losgeslagen wild, zien er altijd uitgeslapen en fris uit, kijken hele zondagen series alsof het de normaalste zaak van de wereld is, denken dat ze het e-norm druk hebben, zitten te pas en te onpas overal te lunchen en borrelen, slaan geen feestje over, hebben huizen die er altijd picobello uitzien en hun vrije dag hè, die delen ze gewoon zelf in.
Ik daarentegen struin op zaterdagmiddag kinderboerderijen af, kom aan geen boek of serie toe, ken wel alle BabyTV-liedjes, heb in plaats van een huiskamer een speelkamer, verkeer geregeld in een machtsstrijd met een 1-jarige, kan wel janken als ik met een kater om 07.30 uur beneden zit, heb nooit een dag voor mezelf, rij nog voor ik aan werken toe kom van hot naar her om kind weg te brengen en loop nooit meer spontaan de deur uit. Ja, om een rondje te wandelen, omdat ik geen idee heb wat ik anders moet doen met een dreumes van 15 maanden.
KINDEREN VERSUS GEEN KINDEREN
Vriendinnen zonder kinderen zijn nog steeds in de meerderheid. Soms ongewenst, maar meestal heel bewust. Marlies’ dertigersdilemma heerst en de meesten stellen liever uit. Ze willen nog van alles en vooral genieten staat bovenaan het verlanglijstje. Ja, euh, dat wil ik ook nartuurlijk. En dat doe ik ook. Maar dan wel van andere dingen: kusjes voor het slapengaan. Onverwachte knuffels waarbij het snot op mijn wangen gedrukt wordt, de slappe lach, onverstaanbaar gebrabbel, de blijdschap die je voelt als ze iets nieuws kunnen en die heerlijke trots, wanneer ze hun eigenheid laten zien. Alle vreemde dingen die ze uithalen, hun vermogen om jou dingen te leren, jezelf een beetje terugzien… Maar vooral die onmenselijk grote liefde die je voor ze voelt. Een liefde zo sterk dat het bijna pijn doet. Een liefde zo uniek, dat als ik er maar een fractie van terugkrijg het me al zielsgelukkig maakt. Ik heb een familie. Mijn eigen echte familie en dat is voor mij kostbaarder dan het kostbaarste.
AFSCHEID NEMEN
Afgelopen jaar nam ik afscheid van iemand die ik niet meer terugzie: de Judith die ik was. Een persoon die al steeds volwassener werd, maar het nu ook echt moest zijn. Mijn grootste worsteling was het feit dat er geen weg terug was. Ook niet als ik zou bedenken dat een wereldreis leuk is of dat ik toch liever nog een jaartje op mezelf zou willen wonen. Dag studententijd. Dag wilde jaren. Hallo nieuw bestaan. En dat was en is soms best even slikken. Natuurlijk borrel ik nog, en natuurlijk sta ik nog in de kroeg, ik ga vaak genoeg uit eten en sta zelfs ieder jaar op een aantal festivals. Van de mensen met kinderen horen Man & ik bij de wildere types. En toch valt het niet te vergelijken met mijn kinderloze bestaan.
Maar weet je, ik heb altijd gedacht dat als je op je 28e nog geen zin hebt om je vrijheid op te geven, dat op je 35e nog zo voelt. Want ook dan geldt al het bovenstaande, maar dan moet je, want die klok hè. Die is meedogenloos. En dus ga je er alsnog voor, terwijl alle jonge mama’s al bijna klaar zijn voor hun tweede jeugd en je stiekem een beetje uitlachen.
Daarnaast was ik er ook wel echt klaar voor, want ik vond dat het leven genoeg om mij gedraaid had. Ik was op zoek naar meer. Naar verdieping en naar echtheid. En dat vond ik. Goed, eerlijk is eerlijk: ik had ook rammelende eierstokken. Bij de een komen die wat eerder aankloppen dan bij de ander.
Soms is die verdieping en echtheid inderdaad heel suf en denk ik verlangend terug aan mijn vrije jaren, maar gelukkig zit ik over een X aantal jaar weer wat vaker met mijn voetjes omhoog en steek ik al mijn vriendinnen die nog in de luiers zitten een hart onder de riem: “Het komt wel goed schatjes!” Alles is een fase.
